C-381/09 - Curia

Printed via the EU tax law app / web





Postanowienie Trybunału (siódma izba) z dnia 7 lipca 2010 r. – Gennaro Curia przeciwko Ministero dell’Economia e delle Finanze i Agenzia delle Entrate

(sprawa C‑381/09)

Artykuł 104 § 3 akapit pierwszy regulaminu – Szósta dyrektywa VAT – Zakres zastosowania – Zwolnienia z podatku VAT – art. 13 część B lit. d) pkt 1 - Udzielanie oraz pośredniczenie w sprawach kredytu, oraz zarządzanie kredytem – Pożyczki lichwiarskie

1.                     Postanowienia podatkowe – Harmonizacja ustawodawstw – Podatki obrotowe – Wspólny system podatku od wartości dodanej – Przedmiotowy zakres stosowania (dyrektywa Rady 77/388) (por. pkt 18-20, sentencja)

2.                     Postanowienia podatkowe – Harmonizacja ustawodawstw – Podatki obrotowe – Wspólny system podatku od wartości dodanej – Zwolnienia przewidziane w szóstej dyrektywie – Zwolnienia dla czynności udzielania kredytu (dyrektywa Rady 77/388, art. 13 część B lit. d), pkt 1) (por. pkt 18-20, sentencja)

Przedmiot

Wniosek o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym – Interpretacja art. 13 część B lit. d) pkt 3 szóstej dyrektywy Rady 77/388/EWG z dnia 17 maja 1977 r. w sprawie harmonizacji ustawodawstw państw członkowskich w odniesieniu do podatków obrotowych — wspólny system podatku od wartości dodanej: ujednolicona podstawa wymiaru podatku (Dz.U. L 154, s. 1) – Zwolnienia – Czynności polegające na udzielaniu oraz pośredniczeniu w sprawach kredytu, oraz zarządzanie kredytem – Działalność polegająca na udzielaniu lichwiarskich pożyczek pieniężnych, niezgodna z prawem krajowym:

Sentencja

Działalność polegająca na udzielaniu pożyczek lichwiarskich, stanowiąca przestępstwo na gruncie krajowego prawa karnego, jest objęta, mimo swego niezgodnego z prawem charakteru, zakresem zastosowania szóstej dyrektywy Rady 77/388/EWG z dnia 17 maja 1977 r. w sprawie harmonizacji ustawodawstw państw członkowskich w odniesieniu do podatków obrotowych — wspólny system podatku od wartości dodanej: ujednolicona podstawa wymiaru podatku. Artykuł 13 część B lit. d) pkt 1 tej dyrektywy należy interpretować w ten sposób, że państwo członkowskie nie może opodatkować powyższej działalności podatkiem od wartości dodanej w sytuacji, gdy odpowiadająca jej działalność polegająca na udzielani pożyczek pieniężnych o nienadmiernych stopach procentowych jest objęta zwolnieniem z tego podatku.