EU tax law WEB Berlington - C-98/14

12.5.2014   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 142/24

1.

Czy z art. 56 TFUE zgodne jest niedyskryminujące uregulowanie państwa członkowskiego, które w jednym akcie prawnym i bez okresu na dostosowanie, pięciokrotnie podwyższa wcześniejszą kwotę bezpośredniego podatku podlegającego zapłacie od automatów do gier wykorzystywanych w salonach gier, noszącego nazwę podatku od gier i ponadto wprowadza wyrażony procentowo podatek od gier, przez co ograniczeniu ulega działalność operatorów gier losowych prowadzących salony gier?

2.

Czy art. 34 TFUE można interpretować w te sposób, że zakresem stosowania tego postanowienia objęte jest niedyskryminujące uregulowanie państwa członkowskiego, które w jednym akcie prawnym i bez okresu na dostosowanie, pięciokrotnie podwyższa wcześniejszą kwotę bezpośredniego podatku podlegającego zapłacie od automatów do gier wykorzystywanych w salonach gier, noszącego nazwę podatku od gier i ponadto wprowadza wyrażony procentowo podatek od gier, przez co ograniczeniu ulega przywóz automatów do gier na Węgry z obszaru Unii Europejskiej?

3.

W wypadku udzielenia odpowiedzi twierdzącej na pierwsze lub drugie pytanie: czy państwo członkowskie może powoływać się wyłącznie na naprawę sytuacji budżetowej [w zakresie] stosowania art. 36 TFUE, 52 ust. 1 TFUE i art. 61 TFUE lub na [istnienie] nadrzędnych względów?

4.

W wypadku udzielenia odpowiedzi twierdzącej na pierwsze lub drugie pytanie: czy w świetle art. 6 ust. 3 TUE należy uwzględniać ogólne zasady prawa w odniesieniu do ograniczeń wprowadzonych przez państwo członkowskie i do przyznania okresu na dostosowanie do przepisu podatkowego?

5.

W wypadku udzielenia odpowiedzi twierdzącej na pierwsze lub drugie pytanie: czy wyrok [z dnia 5 marca 1967 r. w sprawach połączonych C-46/93 i C-48/93] Brasserie du Pêcheur należy interpretować w ten sposób, iż naruszenie art. 34 TFUE lub 56 TFUE może stanowić podstawę odpowiedzialności za szkodę państwa członkowskiego, ponieważ rzeczone postanowienia – ze względu na ich bezpośrednią skuteczność – przyznają prawa jednostkom z państw członkowskich Unii?

6.

Czy dyrektywę 98/34/WE (1) można interpretować w ten sposób, że uregulowanie podatkowe państwa członkowskiego, które jednorazowo podwyższa pięciokrotnie wcześniejszą kwotę podatku bezpośredniego, a mianowicie podatku od gier podlegającego zapłacie od automatów do gier wykorzystywanych w salonach gier i ponadto wprowadza podatek wyrażony procentowo, stanowi „przepis techniczny”?

7.

W wypadku udzielenia odpowiedzi twierdzącej na szóste pytanie: czy jednostki z państwa członkowskiego mogą podnosić względem niego zarzut naruszenia art. 8 ust. 1 lub art. 9 ust. 1 dyrektywy 98/34/WE, jako zaniechanie państwa członkowskiego będące podstawą jego odpowiedzialności za szkodę [innymi słowy] czy rzeczona dyrektywa ma na celu przyznanie praw jednostkom? Jakie kwestie powinien rozważyć sąd krajowy, aby rozstrzygnąć czy pozwany popełnił wystarczająco istotne naruszenie i jakie roszczenie odszkodowawcze może opierać się na tym naruszeniu?

1.

Czy z art. 56 TFUE zgodne jest niedyskryminujące uregulowanie państwa członkowskiego, które zabrania ze skutkiem natychmiastowym wykorzystywania automatów do gier w salonach gier, nie przyznając zainteresowanym operatorom gier losowych okresu przejściowego lub na dostosowanie ani nie zapewniając im stosownego odszkodowania i jednocześnie ustanawia na rzecz kasyn monopol na wykorzystywanie automatów o gier?

2.

Czy art. 34 TFUE można interpretować w ten sposób, że postanowienie to również powinno mieć decydujące znaczenie i być stosowane w wypadku gdy państwo członkowskie przyjmuje niedyskryminujące uregulowanie, które chociaż nie zabrania bezpośrednio przywozu automatów do gier z obszaru Unii Europejskiej, to ogranicza rzeczywiste wykorzystywanie rzeczonych automatów poprzez organizację gier losowych lub zabrania go, bez przyznania zainteresowanym operatorom gier wykonującym ową działalność okresu przejściowego lub na dostosowanie ani odszkodowania?

3.

W wypadku udzielenia odpowiedzi twierdzącej na pierwsze i drugie pytanie: jakie kryteria powinien uwzględnić sąd krajowy aby rozstrzygnąć kwestię czy ograniczenie jest konieczne, odpowiednie i proporcjonalne [w zakresie] stosowania art. 36 TFUE, 52 ust. 1 TFUE i 61 TFUE lub czy [występują] nadrzędne względy?

4.

W wypadku udzielenia odpowiedzi twierdzącej na pierwsze lub drugie pytanie, czy w świetle art. 6 ust. 3 TUE należy uwzględniać ogólne zasady prawa w odniesieniu do zakazów wprowadzonych przez państwo członkowskie i do przyznania okresu na dostosowanie do przepisu podatkowego? Czy należy wziąć pod uwagę prawa podstawowe – takie jak prawo własności i zakaz wywłaszczenia bez odszkodowania – w związku z ograniczeniem występującym w niniejszej sprawie a jeżeli tak to w jaki sposób?

5.

W wypadku udzielenia odpowiedzi twierdzącej na pierwsze lub drugie pytanie, czy wyrok [z dnia 5 marca 1967 r. w sprawach połączonych C-46/93 i C-48/93] Brasserie du Pêcheur należy interpretować w ten sposób, iż naruszenie art. 34 TFUE lub 56 TFUE może stanowić podstawę odpowiedzialności za szkodę państwa członkowskiego, ponieważ rzeczone postanowienia – ze względu na ich bezpośrednią skuteczność – przyznają prawa jednostkom z państw członkowskich Unii?

6.

Czy dyrektywę 98/34/WE można interpretować w ten sposób, że uregulowanie państwa członkowskiego, które ograniczając do kasyn, wykorzystywanie automatów do gier, zabrania ich wykorzystywania w salonach gier, stanowi „inne wymaganie”?

7.

W wypadku udzielenia odpowiedzi twierdzącej na szóste pytanie: czy jednostki z państwa członkowskiego mogą podnosić względem niego zarzut naruszenia art. 8 ust. 1 lub art. 9 ust. 1 dyrektywy 98/34/WE, jako zaniechanie państwa członkowskiego będące podstawą jego odpowiedzialności za szkodę? Jakie kwestie powinien rozważyć sąd krajowy, aby rozstrzygnąć czy pozwany popełnił wystarczająco istotne naruszenie i jakie roszczenie odszkodowawcze może opierać się na tym naruszeniu?

8.

Czy zastosowanie ma również zasada prawa wspólnotowego zgodnie, z którą państwa członkowskie mają obowiązek wypłacić jednostkom odszkodowanie za szkody wynikające z naruszeń prawa wspólnotowego, które można przypisać państwom członkowskim, w wypadku gdy państwu członkowskiemu przysługują suwerenne uprawnienia w dziedzinie której dotyczy przyjęte uregulowanie? Czy w takim wypadku za wytyczne mogą posłużyć również prawa podstawowe i ogólne zasady prawa wynikające ze wspólnych tradycji konstytucyjnych państw członkowskich?