EU tax law WEB Ullens de Schooten - C-268/15

24.8.2015   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 279/19

1)

Czy prawo wspólnotowe, a w szczególności zasada skuteczności, wymaga, aby w pewnych okolicznościach, w szczególności takich jak omówione w pkt 38 niniejszego wyroku, określony w prawie krajowym termin przedawnienia, taki jak ten przewidziany przez ustawodawcę w art. 100 lois coordonnées sur la comptabilité de l’État dla roszczenia odszkodowawczego jednostki przeciwko État belge z tytułu naruszenia art. 43 traktatu WE (obecnie art. 49 TFUE), rozpoczynał bieg dopiero wówczas, gdy naruszenie to zostanie stwierdzone, a jeżeli nie to czy zasada skuteczności jest w tych okolicznościach dostatecznie zagwarantowana, gdy jednostka ta ma możliwość przerwania biegu przedawnienia poprzez doręczenie dokumentu przez urzędnika sądowego?

2)

Czy art. 43 WE, 49 WE i 56 WE oraz pojęcie „stanu faktycznego o charakterze wyłącznie wewnętrznym”, które może ograniczyć powoływanie się na te przepisy przez podmiot prawny w ramach sporu przed sądem krajowym, należy interpretować w ten sposób, że sprzeciwiają się one stosowaniu prawa [Unii] w sporze pomiędzy obywatelem belgijskim a État belge dotyczącym naprawienia szkód wynikłych z zarzucanego naruszenia prawa wspólnotowego, polegającego na przyjęciu i utrzymywaniu w mocy belgijskich przepisów prawnych takich jak art. 3 arrêté royal nro143 z dnia 30 grudnia 1982 r., który ma zastosowanie bez różnicy zarówno do osób krajowych, jak i do obywateli innych państw członkowskich?

3)

Czy zasadę pierwszeństwa prawa wspólnotowego oraz art. 4 ust. 3 TUE należy interpretować w ten sposób, że nie pozwalają one pominąć zasady powagi rzeczy osądzonej, gdy chodzi o ponowne rozpoznanie lub uchylenie orzeczenia sądowego korzystającego z powagi rzeczy osądzonej, które okazuje się sprzeczne z prawem [Unii], natomiast pozwalają pominąć krajową zasadę powagi rzeczy osądzonej, wówczas gdy prowadziłaby ona do wydania, na podstawie tego orzeczenia sądowego korzystającego z powagi rzeczy osądzonej lecz sprzecznego z prawem [Unii], innego orzeczenia sądowego, które utrwalałoby naruszenie prawa [Unii] przez to pierwsze orzeczenie sądowe?

4)

Czy Trybunał mógłby potwierdzić, że pytanie dotyczące ustalenia, czy zasada powagi rzeczy osądzonej powinna zostać pominięta w przypadku sprzecznego z prawem [Unii] orzeczenia sądowego korzystającego z powagi rzeczy osądzonej, w ramach żądania ponownego rozpoznania lub uchylenia tego orzeczenia, nie jest pytaniem co do istoty identycznym w rozumieniu wyroków Da Costa i CILFIT jak pytanie dotyczące ustalenia, czy zasada powagi rzeczy osądzonej jest sprzeczna z prawem [Unii] w kontekście żądania wydania (nowego) orzeczenia, które mogłoby utrwalać naruszenie prawa [Unii], wobec czego sąd orzekający w ostatniej instancji nie może uchylić się od obowiązku wystąpienia z pytaniem prejudycjalnym?