EU tax law WEB Aqua Pro - C-407/16

a)

Czy art. 220 ust. 1 i 2 lit. b) rozporządzenia Rady (EWG) nr 2913/92 z dnia 12 października 1992 r. ustanawiającego Wspólnotowy Kodeks Celny (1) należy interpretować w ten sposób, że należy uznać, iż zaksięgowanie uznanego przez organy celne długu celnego nastąpiło w chwili wydania decyzji w sprawie zaksięgowania lub w chwili ustalenia obowiązku zapłaty należności w drodze decyzji organu celnego, niezależnie od tego, że od tej decyzji wniesiono odwołanie w trybie administracyjnym i skargę do sądu?

b)

Czy art. 236 i 239 rozporządzenia Rady (EWG) nr 2913/92 z dnia 12 października 1992 r. ustanawiającego Wspólnotowy Kodeks Celny należy interpretować w ten sposób, że gdy organ celny wydał decyzję o zaksięgowaniu odpowiedniej należności i ustalił obowiązek jej zapłaty przez dłużnika (którą to decyzję wydał w niniejszej sprawie państwowy urząd celny), lecz dłużnik odwołał się na drodze administracyjnej od tej decyzji i zaskarżył ja do sądu, należy zażądać jednocześnie umorzenia lub zwrotu tych należności na podstawie art. 236 lub 239 rozporządzenia (czy też z kolei należy uznać, że w tym przypadku wniosek zawierający odwołanie od decyzji tego organu jest również wnioskiem o umorzenie lub zwrot długu celnego)? W przypadku odpowiedzi twierdzącej, na czym wobec tego polega istotna różnica między kontrolą zgodności z prawem decyzji administracyjnej o zaksięgowaniu i o obowiązku zapłaty należności z jednej strony, a kwestią, którą należy rozstrzygać zgodnie z art. 236 z drugiej strony?

c)

Czy art. 236 ust. 2 akapit pierwszy rozporządzenia Rady (EWG) nr 2913/92 z dnia 12 października 1992 r. ustanawiającego Wspólnotowy Kodeks Celny należy interpretować w ten sposób, że fakt odwołania się od decyzji organu celnego ustalającej obowiązek zapłaty należności i czas trwania postępowania przed sądem przedłużają termin do złożenia wniosku o umorzenie lub zwrot należności (lub uzasadniają jego niedochowanie)?

d)

Jeżeli zasadność zaksięgowania lub umorzenia w niniejszej sprawie powinna zostać rozstrzygnięta niezależnie od decyzji Komisji Europejskiej wydanej w odniesieniu do innego państwa członkowskiego (w tym przypadku – Finlandii), to czy organ celny lub sąd, biorąc pod uwagę art. 869 lit. b) rozporządzenia Komisji (EWG) nr 2454/93 z dnia 2 lipca 1993 r. ustanawiającego przepisy w celu wykonania rozporządzenia Rady (EWG) nr 2913/92 ustanawiającego Wspólnotowy Kodeks Celny, a także kwotę ewentualnych należności w danej sprawie, powinien skierować kwestię odstąpienia od zaksięgowania lub umorzenia należności do Komisji Europejskiej?

a)

Czy przy stosowaniu art. 220 ust. 2 lit. b) rozporządzenia Rady (EWG) nr 2913/92 z dnia 12 października 1992 r. ustanawiającego Wspólnotowy Kodeks Celny należy dokonać weryfikacji a posteriori w odniesieniu do okoliczności związanych z zachowaniem organów administracji i eksportera z państwa trzeciego (w niniejszej sprawie – Kambodży), które były badane w ramach delegacji OLAF-u? Czy też należy uznać, że ogólny opis okoliczności zawarty w raporcie OLAF-u na temat wspomnianego zachowania ma moc dowodową?

b)

Czy dane pozyskane z weryfikacji a posteriori, nawet jeśli dotyczą sprawy konkretnego państwa członkowskiego, mają decydujący charakter względem raportu OLAF-u?

c)

Czy art. 875 rozporządzenia Komisji (EWG) nr 2454/93 z dnia 2 lipca 1993 r. ustanawiającego przepisy w celu wykonania rozporządzenia Rady (EWG) nr 2913/92 ustanawiającego Wspólnotowy Kodeks Celny należy interpretować w ten sposób, że decyzja Komisji Europejskiej wydana na podstawie tego raportu OLAF-u w odniesieniu do innego państwa członkowskiego (w niniejszym przypadku – Finlandii), jest wiążąca dla państwa członkowskiego?

d)

Czy należy dokonać weryfikacji a posteriori i wykorzystać uzyskane dzięki niej informacje w przypadku gdy Komisja Europejska, w oparciu o raport OLAF-u, wydała decyzję o odstąpieniu od zaksięgowania należności w odniesieniu do innego państwa członkowskiego i zastosowała art. 875 rozporządzenia wykonawczego do kodeksu celnego?