26.11.2018 |
PL |
Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej |
C 427/31 |
Skarga wniesiona w dniu 2 października 2018 r. – Węgry / Parlament Europejski, Rada Unii Europejskiej
(Sprawa C-620/18)
(2018/C 427/40)
Język postępowania: węgierski
Strony
Strona skarżąca: Węgry (przedstawiciele: M.Z. Fehér, M.M. Tátrai i G. Tornyai, pełnomocnicy)
Strona pozwana: Parlament Europejski, Rada Unii Europejskiej
Żądania strony skarżącej
Strona skarżąca wnosi do Trybunału o:
— |
stwierdzenie nieważności dyrektywy Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) 2018/957 z dnia 28 czerwca 2018 r. zmieniającej dyrektywę 96/71/WE dotyczącą delegowania pracowników w ramach świadczenia usług (1); ewentualnie: |
— |
stwierdzenie nieważności przepisów art. 1 pkt 2 lit. a) dyrektywy Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) 2018/957 wprowadzających lit. c) i akapit trzeci do art. 3 ust. 1 dyrektywy 96/71/WE w nowym brzmieniu, |
— |
stwierdzenie nieważności przepisów art. 1 pkt 2 lit. b) dyrektywy Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) 2018/957 wprowadzających ust. 1a do art. 3 dyrektywy 96/71/WE, |
— |
stwierdzenie nieważności art. 1 pkt 2 lit. c) dyrektywy Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) 2018/957, |
— |
stwierdzenie nieważności art. 3 ust. 3 dyrektywy Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) 2018/957; oraz |
— |
obciążenie Parlamentu Europejskiego i Rady Unii Europejskiej kosztami postępowania. |
Zarzuty i główne argumenty
Rząd węgierski opiera skargę na pięciu zarzutach:
1. |
W pierwszej kolejności rząd węgierski podnosi w skardze, że zaskarżona dyrektywa nie została przyjęta na właściwej podstawie prawnej, ponieważ ze względu na jej cel i treść dyrektywa ta — niezgodnie z zakresem upoważnienia ustawowego zawartego w odniesieniu do swobody świadczenia usług w art. 53 ust. 1 TFUE i art. 62 TFUE, podanych w dyrektywie jako podstawa prawna — ma wyłącznie, a przynajmniej w głównej mierze na celu ochronę pracowników, w związku z czym prawodawca Unii powinien ją wydać na podstawie art. 153 TFUE, a przynajmniej w oparciu głównie o tę podstawę prawną (pierwszy zarzut skargi). |
2. |
W drugiej kolejności, zdaniem rządu węgierskiego zaskarżona dyrektywa jest niezgodna z art. 153 TFUE ust. 5, który wyłącza uprawnienie prawodawcze Unii w odniesieniu do uregulowań dotyczących wynagrodzeń w dziedzinie stosunków pracy, w związku z czym prawodawca Unii, stanowiąc, że wynagrodzenie pracowników powinno odpowiadać przepisom obowiązującym w państwie członkowskim delegowania, przyjął unormowanie, które odnosi się zasadniczo do wynagrodzenia w ramach stosunku pracy. Prawodawca Unii wybrał wskazane w zaskarżonej dyrektywie podstawy prawne, ponieważ dostrzegł, że – w braku kompetencji Unii – była to jedyna możliwość uregulowania sprawy wynagrodzeń, która stanowi jeden z zasadniczych elementów omawianej dyrektywy, i w ten sposób dopuścił się nadużycia władzy (drugi zarzut skargi). |
3. |
W trzeciej kolejności, rząd węgierski uważa, że zaskarżona dyrektywa jest niezgodna z art. 56 TFUE, gwarantującym swobodę świadczenia usług, gdyż obowiązki i ograniczenia nałożone przez tę dyrektywę na przedsiębiorstwa mające siedzibę w państwie członkowskim, delegujące pracowników do innego państwa członkowskiego w ramach świadczenia usług, są dyskryminujące, zbędne i nieproporcjonalne w stosunku do zamierzonego przez nie celu. Ponadto przepisy zaskarżonej dyrektywy w zakresie transportu naruszają art. 58 ust. 1 TFUE (trzeci zarzut skargi). |
4. |
W czwartej kolejności, rząd węgierski uważa, że zaskarżona dyrektywa jest niezgodna z art. 56 TFUE, gwarantującym swobodę świadczenia usług, gdyż wyłącza ona ze swego zakresu stosowania realizowanie tej swobody w odniesieniu do korzystania z prawa do strajku czy podejmowania innych działań objętych systemami stosunków pracy w państwach członkowskich, jak również z prawa do negocjowania, zawierania i egzekwowania umów zbiorowych i podejmowania działań zbiorowych (czwarty zarzut skargi). |
5. |
W piątej kolejności, zaskarżona dyrektywa jest niezgodna z rozporządzeniem (WE) nr 593/2008 z dnia 17 czerwca 2008 r. w sprawie prawa właściwego dla zobowiązań umownych (2), a także z zasadami pewności prawa i jasności norm prawnych, gdyż zmienia stosowanie rozporządzenia nr 593/2008 bez zmiany treści jego przepisów, powodując w ten sposób istotny brak pewności prawnej co do prawidłowego stosowania tego rozporządzenia. Narusza także zasady jasności norm prawnych, a – co za tym idzie – pewności prawa, z racji braku określenia zawartego w zaskarżonej dyrektywie pojęcia wynagrodzenia oraz braku pewności co do wykładni tego pojęcia (zarzut piąty skargi). |
(1) Dz.U. 2018, L 173, s. 16.
(2) Dz.U. 2008, L 177, s. 6.