EU tax law WEB -

27.1.2020   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 27/11

1)

Czy art. 59a lit. b) dyrektywy 2006/112/WE (1) w brzmieniu nadanym przez art. 2 dyrektywy 2008/8/WE (2) należy interpretować w ten sposób, że korzystanie z roamingu w państwie członkowskim w postaci dostępu do krajowej sieci telefonii ruchomej w celu nawiązywania połączeń przychodzących i wychodzących przez „klienta końcowego niebędącego podatnikiem”, który tymczasowo przebywa na obszarze kraju, stanowi „użytkowanie i wykorzystanie” na obszarze kraju, które uprawnia do przeniesienia miejsca świadczenia z kraju trzeciego do tego państwa członkowskiego, mimo że ani operator telefonii ruchomej świadczący usługę, ani klient końcowy nie mają siedziby na terytorium Wspólnoty, a klient końcowy nie ma też stałego miejsca zamieszkania ani zwykłego miejsca pobytu na terytorium Wspólnoty?

2)

Czy art. 59a lit. b) dyrektywy 2006/112 w brzmieniu nadanym przez art. 2 dyrektywy 2008/8 należy interpretować w ten sposób, że miejsce świadczenia usług telekomunikacyjnych opisanych w pytaniu pierwszym, które zgodnie z art. 59 dyrektywy 2006/112 w brzmieniu nadanym przez art. 2 dyrektywy 2008/8 są świadczone poza Wspólnotą, może zostać przeniesione na terytorium państwa członkowskiego tylko dlatego, że usługi telekomunikacyjne w kraju trzecim nie podlegają żadnej daninie, która byłaby porównywalna z podatkiem od wartości dodanej obowiązującym w prawie Unii, mimo że ani operator telefonii ruchomej świadczący usługę, ani klient końcowy nie mają siedziby na terytorium Wspólnoty, a klient końcowy nie ma też stałego miejsca zamieszkania ani zwykłego miejsca pobytu na terytorium Wspólnoty?