EU tax law WEB H3g - C-202/15

10.8.2015   

EL

Επίσημη Εφημερίδα της Ευρωπαϊκής Ένωσης

C 262/2

1)

Δεδομένου ότι ο Ιταλός νομοθέτης άσκησε την ευχέρεια που προβλέπεται από τα άρθρα 90, παράγραφος 2, και 185, παράγραφος 2, δεύτερο εδάφιο, της οδηγίας 2006/112/ΕΚ (1) (και, πριν από την έκδοσή της, από τα άρθρα 11, Γ, παράγραφος 1, στοιχείο β', δεύτερη περίοδος, της οδηγίας 77/388/ΕΟΚ (2)) και αφορά τη μείωση της βάσεως επιβολής του φόρου και τον διακανονισμό του ΦΠΑ, που έπληξε τις φορολογητέες πράξεις, σε περίπτωση ολικής ή μερικής μη καταβολής της αντιπαροχής που συμφωνήθηκε από τα μέρη, συνάδει με τις αρχές της αναλογικότητας και της αποτελεσματικότητας, τις οποίες εγγυάται η ΣΛΕΕ, και με την αρχή της ουδετερότητας που διέπει την εφαρμογή του ΦΠΑ, η επιβολή ορίων καθιστώντων αδύνατη ή υπερβολικά δυσχερή για τον υποκείμενο στον φόρο την ανάκτηση του φόρου ο οποίος αφορά την αντιπαροχή που έμεινε εν όλω ή εν μέρει απλήρωτη;

2)

Σε περίπτωση καταφατικής απαντήσεως στο πρώτο ερώτημα, είναι συμβατή με τις πιο πάνω αρχές διάταξη –όπως το άρθρο 26, παράγραφος 2, του προεδρικού διατάγματος 633/1972– η οποία, κατά την πρακτική των φορολογικών αρχών του κράτους μέλους της Ένωσης, εξαρτά το δικαίωμα ανακτήσεως του φόρου από την απόδειξη της προηγούμενης μη τελεσφορήσεως μέσων εκτελέσεως ή διαδικασιών συλλογικής ικανοποιήσεως πιστωτών, ακόμη και όταν τέτοιες ενέργειες εύλογα είναι αντιοικονομικές λόγω του ύψους της απαιτήσεως, της προοπτικής εισπράξεώς της και του κόστους των μέσων εκτελέσεως ή των διαδικασιών συλλογικής ικανοποιήσεως πιστωτών;